Op pad in Malta

We waren zeer ruim op tijd aanwezig vandaag en dus was er alle tijd op het bankje plaats te nemen en me voor te bereiden op mijn ” labyrint” ervaring. De ondergrondse tempels als exacte kopieen van de bovengrondse megalitische tempels. Een wereld die dus spiegelbeeld kan geven of bv binnen-buiten omdraait. In een exacte kopie….. En men verteld dat deze ondergrondse kopieen met vuitbijltjes uit massieve rotsen gehouwen zijn…….. nou…. Deze waarheid resoneert iig NIET in mij. Terwijl ik daar zo zat voelde ik de grond en het bankje al onder me bewegen en golven. Op dat moment weet ik dat nog aan mijn zeebenen en gevoel wat bij mij meestal wat langer aanhoud dan gemiddeld….. Het voorprogramma was bekend en wederom mooi gemaakt en uitgevoerd. Trappelend van ongeduld ging ik als eerste onze gids na en betrad laag 1 van het hypogeum. Met wilbert in mijn kielzog genoot ik puur van het er ZIJN, samen met mijn lief. Braaf luisterden we naar gids en digitale recorder en liepen zo langzaam van punt naar punt en van laag 1 naar laag 2. Vol verwachting betrad ik de ohm ruimte, maar behalve dat ik steeds meer last kreeg van mijn zeebenen, deze keer geen heftige muzikale ervaringen, slechts een intens genieten van de diepe Ohm trilling die door me heen ging en vulde.

En dat terwijl ik om me heen in rode oker de spiralen kon bewonderen en op me in kon laten werken. Rood staat voor bloed en dus leven klonk ik mijn oor vanuit de digitale recorder, en ik dacht ; ja, voluit leven, intens, genieten, en de liefde!! 

En verder liep het pad. We daalden af naar laag 3, onderweg naar het centrum. Ondertussen stond ik bij iedere stap echt te zwaaien op mijn benen. WoW…. blij dat mijn steun en toeverlaat steeds achter me stond!! Nog 3 treden af en we stonden met 10 personen in het heilgste der heiligen zoals de stem vertelde. Het was er krap zo met 10 mensen maar er was ruimte om nog meer te zwaaien op mijn benen, en al stootte ik zo jan en alleman aan, het kon me niet schelen. Ik wist ” ik blijf overeind, zoals altijd! !” behalve wilbert is ook de grote moeder godin er altijd voor mij. Ik ben opnieuw in het centrum, en vele lagen verder dan 4 jaar geleden. De groepsvolgorde veranderde. Ipv eerste in de groep waren we nu laatste en kon ik heerlijk mijn eigen focus bepalen ipv de mechanische stem te volgen . Zo hobbelde ik achter de groep aan in mijn eigen tempo op mijn zwaaiende benen. Terug vanuit het centrum, via 3 naar 2 naar 1 en naar de bankjes boven. Waar ik wiebelend met n diepe gelukzalige zucht plaats nam om even tot mezelf te komen terwijl mijn manlief onze spulletjes uit het kluisje verzamelde.

Onder een stralende Malta zon vonden we onze weg terug naar de cruiseboot, ons balkon en de private jacuzzi om na te genieten van weer een bijzondere ervaring.

Malta, we zijn er voorjaar 2015 een week geweest maar er was toen 1 tempel die we niet konden bezoeken ivm werkzaamheden. De hele tempel, of wat er van over was eigenlijk, werd overkoepeld om beter te beschermen tegen weer en wind, zon, regen etc. Tarxien is naar men zegt een tempel van de moedergodin die 5000 jaar geleden daar aanbeden werd. De sfeer die ik ervaren heb en de beelden erbij vertellen me echter iets anders dan de boekjes en artikelen erover. Voor mezelf is dat ook meteen de reden dat ik de twijfel of mijn fantasie zo rijk is aan de kant kan schuiven. Dan zou ik immers veel meer zien van wat er geschreven wordt. Eigenlijk ook nu weer te bizar voor woorden, al begint het wel op een vreemde manier te wennen dat dit me steeds overkomt. Ik noem het zelf een soort van time and dimension shifting. Ik herinner me de eerste keer dat het me bewust en wakker overkwam in Engeland bij Thor Glastenbury een paar jaar geleden. Daar begon ook het bewust ankers leggen van hier naar daar. Inmiddels zijn er al een aantal van deze ankers gelegd. Steeds op plaatsen waar ik naar toe “geroepen” wordt. Zo werd ik dus ook naar Malta “geroepen” door Hypogeum en Tarxien. En toen er geen geld voor was kwam dat samen met de meest onwaarschijnlijke aanbiedingen dus. Zoals ik al vertelde was Tarxien dus dicht maar liet ik na ook toen een bijzondere ervaring mijn anker achter in het Hypogeum. Deze ondergrondse tempel ligt een straat verder dan Tarxien, ze horen bij elkaar. Maar ook nu weer anders dan dat er in boeken en artikelen staat.
Tarxien, het hele complex is dus overkoepeld door een enorm doek in een koepelvormige stalen constructie, een soort koepeltent met maanvormige openingen rondom aan de onderkant. Een pad met hekwerk wat om het hele complex heen loopt, en een pad waardoor je het idee hebt dat je midden door de tempels wandelt. En op sommige stukken sta je ook inderdaad midden in ronde ruimtes die onderdeel van het tempel complex waren. mijn wederhelft laat me altijd heerlijk in mijn wezen als we op dit soort bijzondere plaatsen zijn. Hij wacht geduldig iedere stap van mij af en kijkt toe, zonder al te veel vragen. Op de een of andere manier “ziet” ie het aan me…….

Ik liep dus dat gloednieuwe houten pad op en nam de tempelresten voor me onder de koepel aandachtig in me op. Terwijl ik er langzaam naar toe liep kwamen die eerste indrukken binnen en kon ik voorzichtig aftastend de sfeer proeven. Het was hier licht, heel licht. Onaards licht. Ik voelde hoe de tempel energy als de aanraking van een veer op huid een lichte tinteling veroorzaakte. Langzaam liep die tinteling in kringen als een spiraal omhoog door mijn lijf. Ja… De spiralen dacht ik , terugdenkend aan de spiralen die ik in Hypogeum gezien had. Langzaam werd ik via de spiralen opgenomen in de tempel energy, totdat mijn hele wezen ermee gevuld was. Ik voelde me licht en pijn en moeheid waren verdwenen. En ergens verbaasde dat me niet eens, dit was immers niet de eerste keer dat zoiets gebeurde. Ik gaf me er geheel aan over, zette alle luiken open en liep vol vertrouwen nu onder de koepelrand door het tempel complex binnen. Langzaam liep ik over het pad om het tempelcompex heen, genietend van de bijzondere energy. Ondertussen nam ik wat foto’s en nam kleine details in me op. Details die als lichtgevende puzzelstukjes leken op te lichten. Een steen, een hoopje kiezels naast een rommelig gat in de grond, een schaduwvlak op de grond versterkt door lichtinval aan de andere kant. Het spel van licht door binnenvallende zonnestralen is prachtig! Toen ik zo driekwart van het pad om de tempels heen gelopen had kon ik het pad inslaan wat dwars door de tempel is heen gelegd. Ik stopte even, haalde diep en bewust adem en voelde hoe de spiraal energy in mij hier op reageert door een golf aan tintels door me heen te sturen van kruin naar beneden en weer terug. Ik stond te trillen op mijn benen en voelde hoe mijn knieën knikten.
Ik voelde me opgetogen, blij en…. thuis. Er rolde een traan over mijn wang toen ik me dat realiseerde. En zo stapte ik dus de tempels binnen. Genoot van doorkijkjes en het gewoon er kunnen ZIJN. Terwijl ik zo langzaam het pad volgde en hier en daar stil stond voelde ik hoe de spiraal energy in me sterker werd, totdat het een sterk zoemend geluid vormde waardoor ik de omgevingsgeluiden niet meer hoorde of waarnam. Ik ging er zo in op dat het me niet eens verbaasde toen ik vrouwen zag lopen met volle manden in hun armen in de tempel ruimtes, buiten het pad dus. Ik schudde even met mijn hoofd om te kijken of het beeld daarmee verdween. Maar nee, het werd scherper en kreeg meer kleur. Ik keek om me heen en zag ook daar vrouwen zitten, staan en lopen. Sommige met elkaar in gesprek. Het zag er warm en veilig uit, gemoedelijk bijna met vrouwen die duidelijk op hun gemak waren. Ik keek verder rond en draaide me om en zag dat er ook een ruimte was die niet gevuld waren met bedrijvigheid, maar sereen stil alsof een onzichtbaar schild daar de geluiden van bedrijvigheid buiten hield. Langs de randen zag ik banken waar een enkele vrouw met gesloten ogen zat. Toen ik me afstemde op deze ruimte hoorde ik hoge muzikale klanken van noten op een instrument wat ik niet herkende en toch bekend klonk. Ik kan nauwelijks woorden vinden voor wat zo helder tussen deze muren klonk. Deze klanken resoneerden met de spiraal energy in mij. Het gonzen werd weer sterker en in een flits was alles weg. Ik stond weer alleen op het houten pad met mijn echtgenoot naast me geduldig wachtend. Met een diepe zucht keek ik nog eens om me heen…… nog steeds vol van spiralenergy en zag ook hier de spiralen op de stenen. Verbaasd zag ik dat de ruimte waar de vrouwen gezeten hadden helemaal geen bankjes had…… Langzaam liepen we verder over het houten pad, en voelde ik de energie zwakker worden. Het lichte gevoel bleef. Aan het eind van het pad draaide ik me nog even om en keek nog een keer naar het hele complex. Zoveel meer dan een tempel… het hart van een gemeenschap gewone maar bijzondere vrouwen.

Ook nu kan ik, net als de muziek van de carnac stenen, me waar dan ook opnieuw verbinden met de tonen in Tarxien, ook zo zuiver maar weer heel anders dan in Frankrijk. En terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat ik nog niet geprobeerd heb of ik ook deze onderling kan verbinden zoals ik de diverse megalieten tonen in Frankrijk kon verbinden. Dat laat ik open voor een ander moment.

Over het Hypogeum in Malta wordt een heleboel verteld en geschreven. Ouder dan Stonehenge en de piramides, een tempel, heiligdom, overblijfsel van een oud godinnen geloof tot bakermat van de huidige mensheid via sterrenvolkeren. Ik trek niets in twijfel en sta voor alles open voorafgaand aan mijn bezoek vandaag.

Ik heb voor mezelf inmiddels wel helder wat t Hypogeum wel was…. en ook waarom ik daar als eerste naar toe moest en niet als hoogtepunt en afsluiting zoals ik in t begin even dacht… (mede omdat toegang hiervoor al maanden van te voren geboekt moest worden a 30,-p.p)

Bij binnenkomst werden ons apparaatjes uitgereikt die in de gewenste taal ons alle 10 tegelijk van punt naar punt zouden leiden onderwijl luisterend naar een toelichting op wat er te zien was met wat achtergrond informatie. Schitterend hoe destijds deze mensen een deel van het Hypogeum uit rotsen hebben gehouwen op dezelfde manier als een van de oude tempels die op bv Gozo gebouwd is van megalieten. Een wereld binnenste buiten , een negatief in kopie. De wereld voor hun doden want het was een onderaardse begraafplaats. Een plaats waar zielen los konden laten wat hen niet meer diende, het stoffelijk lichaam. Bij het binnengaan van het Hypogeum gebeurde er nog niets in of met me. Bij het afdalen naar de 1e diepere laag voelde ik hoe mijn benen steeds zwaarder werden en mijn hoofd steeds lichter. Ik was een beetje wiebelig dus. We liepen de volgende ruimte in….. Oracle room. Een kamer waarin geluid op n zeer lage toon vibreerde en resoneerde in alle onderaardse gewelven. Een “innerlijk WETEN” openbaarde zich aan me mbt muziek en trilling, maar dat is TE complex om hier in woorden te vervatten. Het zal iig NOG meer mijn kijk op – en beleving van- muziek en haar frequenties veranderen. …. Daar zo staande in oracleroom diende niet alleen t weten zich aan maar voelde ik ook hoe de zwaarte uit mijn benen moeder aarde in vloeide. Ik kon loslaten wat me niet meer diende….. nog niet mijn stoffelijk lijf maar wel een deel aan ballast. Heel even werd het nog lichter in mijn hoofd, toen werd alles dus ineens weer helder. HEEL helder . In de ruimte die ontstaan was gierde even heftige emoties van opluchting. Ik moest t gevoel onderdrukken in snikken uit te barsten, althans…. dat wilde ik dus onderdrukken maar lukte me maar nauwelijks.